سعدی شیرین سخن، به گیتی به چشم یادمان ارزنده بزرگان ایران زمین می نگرد و سلاطین زمان خویش را متوجه زیست نخبگان و سرآمدان تبار ایرانی در گذشته می نماید:
اینکه در شاهنامه ها آورده اند رستم و رویینه تن اسفندیار
تا بدانند این خداوندان قوم کز بسی خلق است دنیا یادگار
شیخ اجل زبان پارسی را به مثابه گرمای درونی جان و روان ایرانیان می انگارد و آن را بلای جان دشمنان می داند:
نرنجم ز خصمان اگر برتپند
کز این آتش پارسی در تبند
Facebook Comments Box